قرارداد چسبندگی چیست؟
قرارداد پیوست قراردادی است که معمولاً دارای شرایط و ضوابط غیر قابل مذاکره است. به طور کلی، توسط یک طرف معامله بالقوه که محصول یا خدمات مورد نظر طرف دیگر یعنی مصرف کننده را دارد، تهیه می شود. اولی موقعیت چانه زنی قوی تری دارد. دومی باید قرارداد چسبندگی را برای به دست آوردن محصول یا خدمات بپذیرد.قراردادهای چسبندگی به قراردادهای استاندارد، استاندارد یا دیگ بخار نیز معروف هستند.
نکته های کلیدی
- قراردادهای پیوستن قراردادهایی هستند که «آن را بگیر یا بگذار» که در آن باید قرارداد را بپذیری یا از آن خارج شوی.
- قراردادهای الحاقی به منظور ساده کردن معاملات تجاری از طریق استاندارد کردن توافق بین تامین کننده و خریدار است.
- برای قابل اجرا بودن، قراردادهای الحاقی نمی توانند بی دلیل یک طرفه باشند.
- دادگاه ها در نهایت تصمیم می گیرند که چه چیزی در قرارداد الحاق معقول است.
- دیدگاه حقوقی چنین قراردادهایی در طول زمان تکامل یافته است و ممکن است در حوزه های قضایی متفاوت باشد.
درک قراردادهای چسبندگی
قراردادهای پیوستن اغلب برای بیمه، اجاره، خرید وسیله نقلیه، رهن و سایر معاملات استفاده می شود که در آن حجم بالایی از مشتریان وجود دارد که با فرم استاندارد توافق مطابقت دارند.به عنوان مثال، در یک قرارداد بیمه، شرکت و نماینده آن قدرت تنظیم قرارداد را دارند، در حالی که بیمه گذار بالقوه فقط حق امتناع دارد. به عبارت دیگر، مشتری نمی تواند با پیشنهاد مخالفت کند یا قرارداد جدید خود را ایجاد کند که بیمه گر بتواند با آن موافقت کند.برای مصرف کنندگان مهم است که قرارداد پیوست را با دقت مطالعه کنند، زیرا تمام اطلاعات و قوانین توسط طرف مقابل نوشته شده است.
مقررات قرارداد
قراردادهای الحاق معمولاً طبق قانون تجاری یکنواخت (UCC) در ایالات متحده قابل اجرا هستند. UCC کمک می کند تا اطمینان حاصل شود که معاملات تجاری تحت مجموعه ای از قوانین مشابه در سراسر کشور انجام می شود.اگرچه UCC توسط اکثر ایالت های ایالات متحده دنبال می شود، اما توسط برخی از حوزه های قضایی مانند ساموآی آمریکایی و پورتوریکو به طور کامل پذیرفته نشده است. لوئیزیانا در بین 50 ایالت به تنهایی تنها بخشی از UCC را پذیرفته است.UCC مقررات خاصی در رابطه با قراردادهای الحاق برای فروش یا اجاره کالا دارد. با این حال، قراردادهای الحاق تحت نظارت و تفسیر اضافی تحت قوانین ایالتی هستند.
تاریخچه قراردادهای چسبندگی
قراردادهای الحاقی تنها پس از انتشار مقاله ای در مورد قراردادهای بیمه عمر توسط ادوین دبلیو. پرونده دادگاه کالیفرنیا که از تجزیه و تحلیل چسبندگی در سال 1962 پشتیبانی کرد.خصوصیات قانونی و لازم الاجرا بودن قراردادهای الحاقی در طول زمان تغییر کرده است. رویه قضایی و تفسیر ممکن است از ایالتی به ایالت دیگر متفاوت باشد، اما به طور کلی توافق شده است که قراردادهای پیوستن راهی کارآمد برای رسیدگی به معاملات استاندارد شده است.
زمانی که قراردادهای چسبندگی به درستی مورد استفاده قرار گیرند، باعث صرفه جویی در وقت شرکت ها و مشتریان و هزینه های مربوط به دریافت مشاوره قرارداد از وکلا می شود. با این حال، برخی از جنبه های قراردادهای چسبندگی مشکلاتی را ایجاد می کند.به عنوان مثال، در موارد خاص، قراردادهای پیوست الکترونیکی که به صورت آنلاین امضا شده اند در دادگاه به چالش کشیده شده اند، زیرا دسترسی و بررسی جزئیات قرارداد بسیار دشوار است. در نتیجه، قراردادهای الحاقی الکترونیکی باید امکان دسترسی به قراردادهایی را فراهم کنند که مصرفکننده دریافت میکند و آفلاین میخواند.
اغلب، دادگاهها قراردادهای الکترونیکی «مرور-کاغذ» را که از مصرفکنندگان میخواهد برای یافتن و خواندن شرایط مختلف قرارداد و موافقت با آن، روی تعدادی پیوند کلیک کنند، اجرا نمیکنند. با این حال، قراردادهای الکترونیکی «کلیک کردن» که این فرآیند را با ارائه کارآمد تمام متن و روش کلیک برای پذیرش در یک مکان ساده میکنند، معمولاً توسط دادگاهها تأیید میشوند.
قابل اجرا بودن قراردادهای چسبندگی
برای اینکه یک قرارداد به عنوان یک قرارداد الحاقی تلقی شود، باید به عنوان یک معامله "آن را بگیر یا بگذار" ارائه شود. این بدان معناست که یکی از طرفین توانایی مذاکره با طرف قرارداد را ندارد.
قراردادهای چسبندگی در معرض بررسی دقیق قرار دارند که معمولاً به یکی از دو شکل زیر انجام می شود:
انتظارات معقول
دادگاه ها به طور سنتی از دکترین انتظارات معقول برای آزمایش اینکه آیا قرارداد پیوستن قابل اجرا است یا خیر استفاده می کنند. بر اساس این دکترین، اگر شرایط قرارداد فراتر از آنچه طرف ضعیفتر به طور منطقی انتظار داشت، مطابقت نداشته باشد، ممکن است بخشهای خاصی از یک قرارداد پیوست یا کل قرارداد غیرقابل اجرا تلقی شود.معقول بودن قرارداد بستگی به برجسته بودن شرایط آن، هدف شرایط و شرایط پیرامون پذیرش قرارداد دارد.
بی وجدان بودن
دکترین بی وجدانی نیز در حقوق قراردادها برای به چالش کشیدن برخی قراردادهای الحاقی استفاده شده است. این یک دکترین واقعیت خاص است که دوباره از اصول عادلانه و به طور خاص از ایده چانه زنی با حسن نیت ناشی می شود. بی وجدان بودن تمرکز را از آنچه مشتری ممکن است منطقی انتظار داشته باشد به انگیزه تامین کننده تغییر می دهد.بیوجدانی در قراردادهای پیوستن معمولاً زمانی بروز میکند که یکی از طرفین به دلیل مفاد قرارداد یک طرفه همراه با شرایط ظالمانه غیرمنطقی که هیچکس نمیپذیرد یا نباید آن را بپذیرد، انتخاب معناداری از طرف یک طرف وجود نداشته باشد.
به بیان ساده، اگر قرارداد به طور استثنایی نسبت به طرف امضاکننده ناعادلانه باشد، می توان آن را در دادگاه غیرقابل اجرا اعلام کرد.اگر تامین کننده سود قابل توجهی از توافق به دست آورد، بحث بی وجدان بودن آسان تر است، به خصوص اگر میزان سود به فقدان قدرت چانه زنی طرف ضعیف گره خورده باشد.برخی از کارشناسان حقوقی از این رویکرد عقب نشینی کرده اند زیرا پیامدهایی در مورد آزادی قرارداد دارد. این مفهوم حقوقی است که مردم می توانند آزادانه مفاد یک قرارداد را بدون دخالت دولت تعیین کنند.
قراردادهای چسبندگی کجا استفاده می شود؟
معمولاً هنگام تهیه بلیط هواپیما، بیمه نامه، وام های رهنی، مراقبت های بهداشتی یا خرید خودرو با آنها روبرو می شوید.
آیا مصرف کنندگان از قراردادهای چسبندگی سود می برند؟
بله، به طور کلی، زیرا قراردادها را استاندارد می کند و انجام معاملات را سریعتر و آسان تر می کند. اگر مصرفکنندگان مجبور باشند هر قراردادی را برای هر خریدی که انجام میدهند بخوانند یا وکیلی را استخدام کنند تا از طرف آنها آنها را بررسی کند، ممکن است معاملات بسیار کمتری انجام شود. با وجود آن، درک شرایط هر قرارداد پیوستی که به شما ارائه می شود، مهم است.
اگر با یک قرارداد الحاقی موافقت نکنم چه اتفاقی می افتد؟
در حالی که نمی توانید تغییراتی در قرارداد چسبندگی ایجاد کنید، اگر آنچه را که بیان می کند دوست ندارید، می توانید آن را رد کنید و برای خرید خود به جای دیگری بروید.